Мерзімінен бұрын жолданған Жолдау­ дегенге де құлағымыз үйрене бастады­. Күз мезгілін әдетте «балапан санайтын уақыт» деп қарайтын саяси топтар күтпеген жерден абдырап қалды. Тыңнан түрен салды ма, әлде түлен түртті ме, әйтеуір қатты қысқан «толғақ» жыл соңына дейін шыдатпады. Шыны керек, осы жолғы оқиға ойда жоқта орын алды. Алдыңғы жолдаудан қалған «сарқыт­» әлі таусылмаса да, мәзірге соңғысы­н қосуға тура келді. Бұл да жаңа жоспар, тың тіршіліктің тіні болуы мүмкін.

Парсылардың  әйгілі патшасы Кир бір күні түс көріпті. Түсінде аяғының астына шуағын­ төгіп тұрған жарық күн енеді. Ол күнді үш рет ұстамақ болып, құшағына қысуға ұмтылғанымен, күн үш ретте де оның құшағынан сытылып шығып кетеді де, домалаған күйі алыстай береді. Өзіне ұстатуға мүмкіндік бермеген бұл күннің сырын ашпақ ниетпен көріпкелдерге жүгінген екен. Іздеген адамы да табыла қалады. Содан патша түсінбестік түр танытып, бір жағынан уысына түспеген күнге ренжіп, түсінде көрген жайттың бәрін алдына келіп тұрған түс жорушыға баяндайды. Сонда көріпкел:

«Қойшыны таяғы, қасқырды аяғы асырайды» дейді. Қазірде бұл мақал қалам ұстаған ағайынға қатысты да айтылып жүр. Себебі газет­ пен  телеарнаға «азық» іздеп жүретін  тілшілер  қауымы  бірде қалада,­ бірде далада жүреді. Өткен жексенбіде Тасбөгет кенті тұрғын­дарының өтінішімен Ш.Есенов көшесіндегі жатақхана жайым­ен танысып қайтқан болатынбыз. Кент деген аты болмаса, қалаға тиіп тұр. Алайда тұрғындардың жайсыз жатақханада өмір сүріп жат­қанын көріп, дамыған 30 елдің қатарына кіреміз деу бос әурешілік пе деп қалдық.

Аманкелді  КЕНЕНБАЕВ,

суретші,  мүсінші:

Шеберханаға мен барғанда ол кісі картинасын әурелеп жатқан еді. Санаулы күндерден соң өтетін “Сырдария” атты жеке көрмесіне қызу дайындық жүргізуде. Онда біршама картиналары жинақталған кітабының да тұсауы кесілмек. Мен болсам, осындай қысылтаяң уақытта суретшінің әр  секунды санаулы екенін біле тұра, “бірнеше минутқа ғана мазалаймын” деп алып, сағаттан аса сөйлетуге келгендеймін. Өйткені, табалдырықтан “Ассалаумағалейкүм!” деп амандасқаннан бастап төрге дейін де әңгімеміздің жараса кеткенін сездім.

Шерағаң туралы Қалағаң бүй деп еді. «Шерхан Мұртаза!... Айдынды да айбарлы есім!...». Айдың-күннің аманында айдынымыздан, айбарымыздан айырылып қалдық. Айдын деген тіршіліктің көзі емес пе, айбар деген Қазақтың, Алаштың өзі емес пе? Қара кеште қаралы хабар­ жетті. Кішкене күнімізде теледидардан естіп өскен «Қазақ әдебиеті қара жамылды» деген зілді, зарлы, ащы үн мен дауыс ми қатпарымды айналшықтап жүр. «Шер­аға­ң қайтыпты ғой, Шерағаң қайтыпты ғой...». Әлеуметтік  желіде  әдебиеттің айналасындағы  қыз-жігіт­тер­ден­ сүйінші  сұрағандай  жүрегін  жұлып әкетердей жаңа­лықты­ жалма-жан бөлісіп отырмын. Сөйтсем ғана шерлі күйден айығып кететіндей, Шерхан шерінің дәм-тұзы таусыл­майтындай көрінді. Енді кеш! Бүгінгі кеш те енді мен үшін  суық, сұрқай, сұмырай! Иә, ешкім де, ештеңе де  мәңгілік  емес екен...