«Арамза  болмай, атақ жоқ, алдамшы болмай бақ қайда?» депті қайран Абай. Өз заманындағы әділетсіздіктерге  әбден күйінген  соң  айтса  керек. Осы сөз бүгінгі  күні де өзек­ті­лі­гін жоймай тұр, әсіресе, елдегі кейбір мемлекеттік шенеуніктердің ар, иман, адалдық деген ұғымдарды аяқ астында таптап, қазына қаржысын жымқырып, бір жерде­н жұлып жегісі, жұлымырлықпен өмір сүргісі  келетінін  көр­генде, дананың дөп сөзі еріксіз ойға оралады. Жасыратыны жоқ, біздің елде сыбайлас жемқорлық, парақорлықтың пәті  қатты, түрлі тұт­қын­даулар  болып, қарсы күрестер жүргізіліп, тіпті үкімет басшысынан бастап­ түрменің дәмін татып жатса да, арам ақшаның иісі мұрынын жаратындар әлі де то­ластамай тұр.

Ерсіннің жұмыссыз жүргеніне  біраз уақыт болды. Қырықтың қыр­қасына шыққан жігіттің  қызметінен кеткеніне үш жыл. Сонан бері үш балан­ың тамағы, киім-кешегі, жұмыссыз күйеудің бабын табу Алуаға оңай емес. Мектепте жұмыс ауыр. Күні бойы тыным көрмейді. Ерінің үйде бос жатысы мұғалім келіншектің жүйкесіне  тиеді.

- Тым болмаса есік алдынағы бау-бақшаға қара. Малға жем-шөп беріп, өріске шығар. Жата бермей, шаруаға қолғабыс бермейсің бе? - дейді Алуа шыдамай. Еркін жүріп, аяғын алшаң  басқан жігітке бұл сөз ауыр. Іштен тынуға намыс жібермейді. Жолдасына тілін безеп сөйлейді.