«Бетпердеңді шеш!» деп жүрміз бір-бірімізге. Иә, қазір «маска» киіп алып, жылы жүз көрсетудің жүз үлгісін жасап беретіндердің саны көп. Шындықтың шыңғыр­ғанда дауысы шықпай, өтіріктің өрге басатынын көріп жүрміз. Қабіл­ет атты адамның қабілетсіз­дігі, Әділет атты адамның әділет­сіздігі және бар. Аты басқа, заты басқа. Шахановша айтсақ, ісі мен сөзі бір арнада тоғыспайды, шындық биігінде төбе көрсетпейді. Айнал­а бетперделілерге толып кетті. Жалған ұран, жалған намыс.

Орамал тағу – салт-дәстүрдің бірі. Кешегі ата-әжелеріміз ақ жаулықты құрметтеді. Әдебін сақтады. Ұлттық болмысын ұмытпады. Орамалды қыз-келіншек отбасылы адам екенін аңғартады. Ана екенін, адал ниетпен аттаған шаңырағы бар екенін білдіреді. Осыдан оның қадір-қасиетін ұғуға болады­. Алайда орамал сәннен қалған емес. Ол – өміршең аксессуар. Кез келген киіммен  үйлесімді. Сәндеп тағудың түр-түрі бар қазір. Шалма қыласыз ба, тюрбан ретінде көресіз бе, еркіңіз. Қазақ әйелі қашанда орамалсыз жүрмейді. Игі дәстүрді отбасына қалыптастырған жандар да бар. Ене мен келін арасындағы әдемі үйлесім­дікке сүйсінесің. Тәубе дейсің.

Жақында Арал қаласында кальцийлендірілген сода өндірісі бойынша­ зауыттың құрылысы жұмысы және шламды сақтау, қоршаға­н ортаға әсері туралы ашық жиналыс түрінде қоғамдық тыңдау­ өтті. Бүгінде аталған жоба төңірегінде пікір әрқилы. Бұл мәселеде билік не дейді, бұқараның айтары не? Редакция тарапы тиісті орындарда­н  жауап алып, жергілікті  тұрғындардың  пікірін  тыңдап, сөзбе-сөз  сол  қалпында  жариялап  отыр.

Төл өнеріміздің орны қашанда – төр. Иә, айтыс «қайтыс» болды деп дабыл қаққан кездеріміз де болды. Оған қарағанда қазіргі жағдай әлдеқайда жақсы. Ұлттық өнеріміздің тамырына әуелі жанашыр азаматтар қан жүгіртсе, көп кешікпей билік өкілдері де мойын бұрып, қызу қолдауға кірісті. Тіпті, кейінгі кездегі өтіп жатқан сөз сайыстарының санынан көз сүрінеді. Қуануымыз керек, айтыс басқа жолдан бас тартып, бастапқы жолына түсті.

Қазақтың өз жаңа жылы бола тұра,  1 қаңтарды асыға күтуіне не себеп? 22 наурыз біздің елде қалай тойланып жүр? Наурызды жүрегіңізге жақын қабылдағаныңызбен, неліктен желтоқсанның соңғы күнінен артық көре алмайсыз? Бөлінуді емес, бірігуді ойлайтын күн жетті емес пе? Мүмкін, Наурыздың форматын өзгерту керек шығар!? Ел ішіндегі “Наурыз мейрамы бұқаралық сипаттан ажырап, сахналық кейіпке еніп, аздаған жұртшылықтың қызықтауына ғана айналған фольклорлық қойылым көрінісі секілді” деген пікір қаншалықты рас? Атын танытамыз деп ауқымын тарылта беру кімге қолайлы? Мерекеде бақылаушылар болмауы керек десек, бәрін де қатысушы етуге қауқарымыз қашан жетеді? Мерекелік көңіл күй арқылы ел-жұртта бұқаралық сипат алуына кім немесе не кедергі? Қайтпек керек?