Үміт  пен  күдік

Үстіне көк түсті форма киген, қолында жәшігі бар жасөспірімдер көшеде, адам көп жүретін қоғамдық орындарда кездескен кісілерден «науқас­ балалардың еміне қажет» деп ақша сұрап жүр. Бұл көрініске қызылордалықтар екі айға жуық уақыттан бері куә болып келеді. Өткен-кеткен адамдардан бұлайша қаражат сұрайтындардың дені – жастар,­ жасөспірімдер. Біршама уақыт бұрын фейсб­ук әлеуметтік желісінде осы тақырыпта пост жарияланып, түрлі пікірлер тоғысы болған-ды. Тіпті қайырымдылыққа мұндай жолмен қаржы жию «жасөспірімдерді қайыршылыққа бейімдеу ме?» деген мазмұнда да ой айтылды.

Өткен жұмада осы іске ұйытқы болып жүрген жандар БАҚ өкілдеріне арнайы баспасөз мәслихатын өткізді. Бір қызығы, қайы­рымдылық шарасы туралы шынайы әрі толық ақпарат алып, БАҚ құралдарында жариялау үшін келген тілшілер тосын жайға тап болды. Жиын барысында ұйымдастырушылар тарапынан кей журналистің сауалына қарсы сұрақ қойылып, соңы дөңгелек үстел басында отырған басшылардың ескертусіз орнынан тұрып кетіп, қайта келіп жауап беруіне әкелді. Бұл туралы кейінірек...

Күннің ыстығына күйіп, аязына тоңса, кім кінәлі?

«Құлбазарда» кезекке таласып, қақаған қыста тоң боп қатқан жерді тоқпақтап несі бар?

Ызғарлы желден беті тілімденіп, көшеде неге еңкейіп жүр?

«Пәлен жерде алтын бар» дегенге барып,­ «барсам, бақыр да жоқ» деп жүргендердің  кінәсі  не?

Саусақ таңбасын түсірмеуге машықтан­ғандар  қатары  неге  көбейді?

Жинаған  құнды  затын  кепілге  қоюшылар  санының артуына не себеп?

Әрине, халық қаржыдан қысылып жүрмесе, бұл қадамдардың ешқайсысына да бармайтын еді. Көп сұрақтың жауабы – осы.

Жазылған  жайттың  жалғасы

Қоғамдағы кейбір жайттарға көңілі толмаған, мәселесіне тиісті орындардан мардымды жауап ала алмаған­ жандардың бір ықпалы тиер деп БАҚ-қа үміт артып келетіні бар. Жалпы, бұқаралық ақпарат құралдарының мақсаты мен міндеттері, онда қызмет ететін журналистердің басты қызметі – қоғам үшін маңызды ақпарат іздеу, табу, анықтау, тарату. Соған сәйкес, «Халық» газетінің 2018 жылғы 29 қарашадағы №47 санында Қазалы ауданы Жанқожа батыр ауылындағы мемлекеттік балабақшадағы кейбір кемшіліктер жөнінде «Жауқазындағы» жауапсыздық» тақырыбымен мақала жарияланған еді. Яғни, ауыл тұрғыны Қас­қырбай Әли редакциямызға хат жолдап, бұрынғы жұмыс орнындағы келеңсіздіктерді тілге тиек етіп, елді мекенге келіп, мән-жаймен танысып, газет бетіне жариял­ауды өтінген. Бардық, тиісті адамдармен сөйлестік, мәселені көтердік.

Тақырып тосын болмас. Қараңғы көше проблемасы қай қаладан да қылаң береді. Көбіне орталық көшелерді үпілеп-сүпілейтініміз рас. Қолымызға қалам алдырған жайт №14 мектеп-лицейдің жаңа қоны­сынан дабыл қақты. Екінші ауысымда­ оқитын оқушылардың мектептен қайтар жолындағы қарбаласы еріксіз қабақ шыттырады.

Жалпы, өзімді жаман адам не ұсқынсыз қызбын деп айта алмаймын­. Жоғары қызметім бар. Адамдармен қарым-қатынасым да жақсы. Бір әттеген-ай дейтінім, осы уақытқа дейін екінші жар­тымд­ы жолықтырып, асыл жар атана алмадым. Жасым 34-те. Бұған дейін карьера құрып, өз жағдайымды өзім жасап алғым келді әуелі. Бір кездері мен үшін арман болған, одан соң мақсатыма айнал­ған марапаттың барлығына жеттім. Бірақ мұның бәрі «ана» деге­н ардақты атпен салыстырғанда пәлендей керемет жетістік дей алмас едім. Қазіргі ойым солай.